เหนื่อยใจ อยากหาเพื่อนคุยค่ะ

ท้อ เหนื่อย เบื่อ เซง หมดหวัง เป้าหมายไกลเหลื่อเกิน ไร้เพื่อนซึ่งเข้าใจ พ่อแม่ไม่มี คนรอบข้างวุ่นวาย มีแต่คนหวังผลประโยชน์จากเรา ผมรู้ว่าความรู้สึกแบบนี้ ผมไม่ได้เจอมันอยู่คนเดียวบนโลก ผมอยากคุยกับคนท

รู้สึกว่าการมีลมหายใจให้ข้ามไปแต่ละวันมันเหนื่อย มันท้อ มันสินหวังจังเลย ยุคที่ของแพงทั้งแผ่นดิน เงินไม่พอใช้ ครอบครัวไม่ค่อยเข้าใจ แฟนก็ปรึกษาอะไรไม่ค่อยได้ รู้สึกโดดเดี่ยวค่ะ ตอนที่พิมพ์อยู่น้ำตาซึม

พยายามทำแล้ว ทำเต็มที่แล้ว แต่ไม่ได้รับสิ่งที่หวังเอาไว้เลย รู้สึกว่ามันไร้ประโยชน์มากและเสียเวลาเปล่า โดยที่เขาไม่สนใจในความพยายามของเราเลย รู้สึกท้อมากๆ ไม่มีใครมองเห็นความพยายามของเราเลย มีแต่คนมอง

เวรกรรมหรืออะไรกัน ยิ่งเกลียดยิ่งเจอ แย่ๆมากๆ ทั้งเรื่องงานเรื่องเงินความรักไม่รู้จะอธิบายให้ใครฟัง เหนื่อยท้อเหลือเกิน มีแฟนก็ เหมือนใม่มี เห็นแก่ตัว อึดอัดมาก จะอธิบายเป็นตัวหนังสือ ก็กลัวอธิบายให้ท

อยากสอบถามคนที่มีประสบการณ์หน่อยครับ ผมคบกับแฟนเป็นผู้ชายด้วยกัน คบมาได้ปีกว่าๆ ช่วงหลังๆมาตั้งแต่แฟนเรียนจบแล้วเริ่มทำงาน แฟนก็ไม่มีอะไรด้วยเลยครับ จากที่ปกติก็มีกันน้อยอยู่แล้ว เดือนนึงมีกันไม่ถึง3ค

ในวันที่เศรษฐกิจผันผวน ค่าครองชีพพุ่งสูง รายได้ไม่แน่นอน และหลายคนต้องเผชิญกับภาระทางการเงิน "ปากท้อง" ไม่ใช่แค่เรื่องกินอิ่มหรือมีข้าวในจานเท่านั้น แต่มันคือความมั่นคงของชีวิต คือคำถามที่วน

คือว่าคบกับแฟนมา3ปี-4ปีคือพ่อแฟนเคยคิดลบกับเราบอกให้เลิกยุ่งกับเรา แล้วแฟนก็บอกเหตุผลว่าทำไมพ่อเขาถึงไม่ชอบเรา เราไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวทำอะไรให้เขาไม่พอใจ คือว่าวันนั้นแม่ของ(จขกท) ไปหาไข่มดแดงแล้วแม่(จบ

ผมทำงานอยู่ที่รีสอร์ทที่หนึ่งในจังหวัดกาญจนบุรีงานที่นี่ค่อนข้างเยอะและเหนื่อยผมต้องทำห้องในรีสอร์ทต้องปัดกวาดเช็ดถูต้องไปทำงานก่อสร้างของรีสอร์ทวันหยุดมีให้แค่4วันแต่ห้ามหยุดช่วงเทศกาลห้ามหยุดช่วงวัน

เราเคยรับงาน คืนนี้ก็ได้500-1000 รับแค่คนเดียวหรือ2คน ใส่ถุงป้องกัน ถ้าไม่ปริปากบอกให้ใครรู้ก็ไม่มีคนรู้ สามารถจ่ายค่าห้องค่าโทรศัพท์ได้สบาย จนเรามีแฟน ราก็เลยเลิกทำ เรารู้ว่ามันผิดศิลธรรม เรารู้ทุกอย

คือเราถูกกดดันทั้งครอบครัวทั้งครูที่โรงเรียน เราเคยบอกกับครอบครัวแล้วว่าไม่อยากให้กดดันเรื่องเรียนทีเเรกก็เข้าใจแต่พอผ่านไปซักพักเขาก็บังคับเรียนอยู่ตอนนี้เราอยู่ม.5ไม่เคยได้ออกไปเที่ยวหรือไปหาเพื่อนแ